မီးမီး ရဲ့ ဒိုင္ယာရီ

မီး . ဘယ္နားေရာက္ေနျပီလဲ။” သထၴဳုသံ ခပ္ပါးပါးၾကားမွ ခ်ိဳၾသေသာ ကိုကို႔အသံသည္ မီး အတြက္ေတာ့ အျမဲေႏြးေထြးေနတာအမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “SuperOne နား ေရာက္ေတာ့မယ္ ကိုကို” ကိုကို နဲ႔စကားေျပာတိုင္း အျမဲျပံဳးမိေနေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိထား မ်က္နွာပိုးသတ္ရင္း ျပန္ေျဖမိေတာ့ “အထဲ ခဏ ၀င္ေနလိုက္ေတာ့ေလ။ လာေခၚလိုက္မယ္။ နီးရင္ဖုန္းျပန္ဆက္မယ္။ အါ့ေတာ့မွ ေရွ့၀င္ေပါက္နား ထြက္လာခဲ့။” တဲ့။ “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” ဟု ျပန္ေျဖရင္း၊ ရင္ခုန္သံက ျမန္ခ်င္လာျပန္သည္။ မီးတို့ရဲ့ ပထမဆံုး ေန႔ထက္ေတာင္ ဒီေန႔ ပိုရင္ခုန္ေနတယ္ထင္ပါရဲ့ ကိုကိုရယ္။ စိတ္ထဲက တီးတိုးေျပာရင္း၊ အျမဲကိုင္ေနက် ေဘးလြယ္အိတ္ ကို အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ကားဆရာကို ကားခရွင္းေပးျပီး၊ အထဲ၀င္ မ်က္စိေရွ့ ေတြ့သမွ် ေငးေမာေနေပမယ့္ တကယ္က ဘာမွမျမင္နိုင္ပါ။ “တီ..တီ..တီ..” ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွ ဖုန္းကို လွမ္းယူဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း၊ လူက အမွဳမဲ့စြာ တံခါးရွိရာဘက္ လွည့္ထြက္မိေတာ့ လံုျခံဳေရးတာ၀န္က် အစ္မ က ေရွ့က အသာ ပိတ္ကာ ထားရင္း၊ ညာဘက္ရွိ Exit တံခါးကို ညႊန္ျပလာခဲ့ပါသည္။ ဟင္ … အရွက္ေျပ သြားေလး ျဖဲျပရင္း၊ အထြက္ တံခါးေပါက္ဆီ အျမန္လွမ္းခဲ့ရပါသည္။ ကားတံခါးဖြင့္ ၀င္ထိုင္ရင္း ကိုကို႔ ကို ၾကည့္မိေတာ့၊ ကိုကို က ျပံဳးၾကည့္ရင္း “ ညည္း ေၾကးအိုးေသာက္ခ်င္တာဆို ခုေသာက္မယ္မလား။” “ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” ျပန္ေျဖရင္း ကိုကို႔ ကိုပဲ ၾကည့္ရမလား၊ လမ္းကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ရမလား မေ၀ခြဲတတ္သလို စိတ္လွဳပ္ရွားလြန္းေနေသာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၾကိဳးစားထိန္းလို့ ေၾကးအိုးဆိုင္ ကူရွာရပါသည္။ တကယ္ကေတာ့ ေၾကးအိုးဆိုင္ေတြ မ်ားလြန္းလွေသာ၊ အေခါက္ေခါက္အခါခါ သြားလာေနၾက ဒီေနရာတ၀ိုက္တြင္ လမ္းမွားတယ္ဆိုေတာ့ မီးသာမဟုတ္ ကိုကို ပါ စိတ္လွဳပ္ရွားေနေၾကာင္း သိသာလြန္းတာမို႔ မီး မ်က္ႏွာက အပိုးမက်ိဳးစြာ စပ္ျဖဲျဖဲနိုင္ေနမွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူရွင္းသည့္ ေတာင္ဥကၠာ ေရႊယုန္ေလး မွာ ေၾကးအိုးေသာက္ျပီး၊ ေအးေအးေဆးေဆးရွိမည့္ တစ္ေနရာကို ကားေမာင္းဖို႔ ကိုကို ဆံုးျဖတ္လိုက္ပံုပင္။ သီခ်င္း မဖြင့္ထားေသာ ကားထဲမွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္မွဳက အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ စကားနည္းတတ္ေသာ ကိုကို က မထူးဆန္းဘူးထင္ရေပမယ့္ တစ္ခုခု မေျပာေနရရင္ မေနတတ္သလို စကားေပါလွေသာ မီးက ဘယ္တုန္းက ေအးေဆးျငိမ္သက္သူျဖစ္သြားလည္း မသိေတာ့ပါ။ ရုတ္တရက္ရပ္လိုက္သလိုလိုမို႔ သတိထားၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ အရိပ္ရေသာ ကားအသြား အလာနည္း၊ လူရွင္းးသည့္ ျမိဳ့ပတ္လမ္း တစ္ေနရာမွာ ကိုကို ကားရပ္ဖို႔ ျပင္ေနသည္။ ေလေအးေပးစက္ျဖင့္ ေအးစိမ့္ေနသည့္ၾကားမွ လက္ဖ၀ါးမွာေခၽြးေစးေတြျဖင့္ မီးကေတာ့ ေဘးလြယ္အိတ္ကို ေရွ့တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း၊ ရင္ဘတ္ထဲက လိပ္ျပာေလးေတြ ကို ျငိမ္သက္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနရျပန္ပါသည္။ “ကိုကို မွာတာ ပါလာလား မီး” “ဟုတ္ကဲ့။” ျပန္ေျဖရင္ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွ ရံုးသံုးအရြယ္ဖိုင္ အိတ္ကို ထုတ္၍ ကိုကို႔ လက္ထဲ ကမ္းေပးမိသည္။ အိတ္ဇစ္ဖြင့္သံ၊ ပစၥည္းထုတ္သံ တို႔ႏွင့္အတူ “ကိုကို ေျပာထားတာ မွတ္မိလား မီး” ဟု ေမးလာေသာ ကိုကို႔စကားသည္ မီးကို ဆတ္ခနဲတုန္ေအာင္ အားျပင္းလြန္းလွပါသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ မွတ္မိပါတယ္ ကိုကို” ရင္ထဲက မျငိမ္သက္မွဳကို ထိန္းဖို႔ၾကိဳးစားရင္း ျပန္ေျဖမိေသာစကားနဲ႔ အတူ၊ ကိုကို နွင့္ မီးတို႔ ေဆြးေႏြး ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဟိုတစ္ေန႔ဆီက စကားေတြက အစီအရီ ေခါင္းထဲေပၚလာျပန္ပါသည္။ ရွိႏွင့္ေနျပီးေသာ ႏွစ္ဦးအၾကားက ခ်စ္ခင္ေလးစားနားလည္မွဳအျပင္ မီးကို လႊမ္းမိုး ထိန္းေက်ာင္းလိုေသာ ကိုကိုရဲ့စိတ္နွင့္ ကိုကိုကို နာခံလိုေသာမီးရဲ့စိတ္တို႔ လက္ေတြ႔ ပြင့္လင္းသင့္ျပီဟု သေဘာတူခဲ့ၾကတုန္းက မီးက ကိုကို႔ ပခံုးေပၚေခါင္းမွီလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရီေမာခဲ့ေသးသည္ပဲေလ။ မီး မၾကိဳက္တာကို ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြး ျငင္းဆို နိုင္ေၾကာင္း ကိုကို ေျပာျပခဲ့သားပဲ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးသေဘာတူတဲ့ အခ်က္ေတြကိုသာ စည္းကမ္းအျဖစ္ သတ္မွတ္မယ္လို့ ကိုကို ေျပာထားတာလည္းအမွန္ပင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစည္းကမ္းေတြကို ေက်ာ္လြန္လာရင္ေတာ့ အျပစ္ဒဏ္သတ္မွတ္ခ်က္သည္ ကုိကို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာတူခဲ့တာလည္း မီးသာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အျပစ္ဒဏ္မ်ားထဲတြင္ ကိုကို႔ဥေပကၡာေတာ့ မပါေစရဟု ကိုကို ကတိေပးလာတုန္းက မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ေသာ မီးကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည့္ ကိုကို့မ်က္၀န္းမ်ားကို သတိရမိေတာ့ မ်က္ႏွာက အပိုးမက်ိဳးခ်င္သလို ျပံဳးစိစိျဖစ္လာျပန္ပါသည္။ “မ်က္ႏွာပိုးကေနာ္..” စိတ္မရွည္သလို ထြက္လာေသာ ကိုကို႔ အသံသည္ မီးကို အေတြးနယ္ထဲမွ ျပန္ဆြဲေခၚလာျပန္ပါသည္။ “မွတ္မိရင္ ခုဘာလုပ္ေနတာလဲ။” မ်က္ေမွာင္ကုပ္စျပဳလာေသာ ကိုကို ေၾကာင့္ “အခုပဲ ၀န္ခံေတာ့မို႔ပါ ကိုကို” အျမန္ျပန္ေျဖရင္း၊ “စကားေျပာေနရင္း ခြင့္မေတာင္းပဲ မေပ်ာက္သြားရဘူးလို႔ မွာထားပါတယ္။ အါ့ ထပ္မွာတဲ့ ၾကားက ေပ်ာက္သြားခဲ့လို႔ အခု အျပစ္ေပးခံရမွာပါ။ ကိုကို သတိမေပးရခင္ အျပစ္ကို အရင္၀န္ခံရမယ္လို့လည္း မွာထားပါတယ္ ကိုကို “တဆက္ထဲ ၀န္ခံရပါသည္။ အလုပ္မ်ားလြန္းလွေသာ ကိုကို ႏွင့္ ရံုးနွင့္အိမ္ၾကား တစ္ေနကုန္ ဘာမွန္းမသိ အလုပ္ရွုပ္ေနတတ္ေသာ မီး တို႔ ႏွစ္ေယာက္၏ အတူတူ ရွိခ်ိန္ေတြသည္ အျပင္မွာထက္ online မွာ ပို မ်ားပါသည္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ကိစၥရွိရင္ ေျပာျပသြားတတ္ေသာ၊ ဘာလုပ္မယ္၊ ဘယ္သြားမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ဟု ေျပာျပတတ္ေသာ ကိုကို သည္ ဘာမေျပာညာမေျပာ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတတ္ေသာ မီး ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုတတ္ပါသည္။ မီးကလည္း မီးပင္၊ တကယ့္ကို စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ကေလးဆန္လြန္းလွပါသည္။ ကိုကိုကျဖင့္ စကားေျပာေကာင္းေနတုန္း မီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖုန္းကိုခ်ျပီး ဘာမေျပာညာမေျပာ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္ခ်င္ ေဖ်ာ္ေနတတ္ျပန္ပါသည္။ အျပစ္လုပ္ျပီး ဆူခံရရင္ မ်က္မွာငယ္ႏွင့္ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဟု ၀န္ခံသလို ေနာက္တစ္ခါလည္း ထပ္ေပ်ာက္သြားတတ္သည္ပင္။ ျပီးလွ်င္ေတာ့ မရိုးနိုင္ေသာဆင္ေျခေတြျဖင့္ ကိုကို႔ ကို ခၽြဲႏြဲ႔တတ္ျပန္ပါေသးသည္။ စည္းကမ္းေဘာင္ အတြင္းမွာ ဆိုးႏြဲ႔လွ်င္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ အလိုလိုက္နိုင္လြန္းေသာ ကိုကို သည္ ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္ေသာ အျပစ္ ကို ေတာ့ အလိုလိုက္စရာ မဟုတ္ဟု သတ္မွတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ “၀ွစ္..၀ွစ္” ေက်ာခ်မ္းစရာေကာင္းလွေသာ အသံတိုေလးႏွစ္ခ်က္ သည္ အေတြးကမၻာထဲမွာ ေမ်ာမိေနေသာ မီးအား ကိုကို ေရွ႕သို႔ျပန္ေခၚေပးခဲ့ပါသည္။ ၾကိမ္စၾကၤာဆိုတာ ဒါအမွန္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္ပါသည္္။ ထိပ္ေလးတစ္ဖက္တြင္ သားေရပင္ေလးျဖင့္ပတ္၍ ခ်ိတ္စရာကြင္းပံုစံေလးပါေသာ၊ လက္သန္းလံုးခန္႔လံုးပတ္ရွိသည့္ ၾကိမ္လံုးေလးသည္ ကိုကို႔အမိန့္အရ မီးကိုယ္တိုင္ေစ်းမွ သြား၀ယ္လာခဲ့ရေသာ နတ္ဆိုးေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုင္အိတ္ေလးထဲ ၀င္ေအာင္ေကြးခဲ့ရသျဖင့္ အစမ်ားဖြာေနေသာေနရာမွ ကိုကို ခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ရိုက္ဖို႔အဆင္ေျပလွေသာ တစ္ေပသာသာ အရွည္ေလးကို ရပါသည္။ “ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ရိုက္သင့္သလဲ မီး” ဒီေမးခြန္းကေတာ့ ကိုကို ရက္စက္တာပင္။ “တစ္ခ်က္ပါ။” တိုးတိုးေလးမို႔ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မနည္းၾကားေအာင္ နားေထာင္ရမည့္အသံႏွင့္ အေျဖေၾကာင့္ထင္သည္ ၾကိမ္လံုးကို လက္ထဲမွာဆၾကည့္ေနရာမွ ကိုကို မ်က္လံုးေတြက မီးဆီေရာက္လာခဲ့သည္။ ၾကိမ္လံုးကိုင္လွ်က္ရွိေသာ ကိုကို႔မ်က္ႏွာ ကို မ်က္လံုးတစ္ဖက္ပိတ္ျဖင့္ ခိုးၾကည့္ေနမိေသည့္ မီးႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုလာေတာ့ ကိုကို က မ်က္ႏွာကို ပိုတည္ လိုက္ျပန္ပါသည္။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ရိုက္မွာ မဟုတ္ဘူးလား ကိုကိုရဲ့ မီးအရမ္းမေၾကာက္ေအာင္ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ျပံဳးသင့္တာေပါ့လို႔။ စိတ္ထဲမွာ တိတ္တိ္တ္ေလးျပန္ေျပာရင္း မ်က္လႊာခ်မိေတာ့ “ကိုကို႔ မ်က္ႏွာ ကိုၾကည့္စမ္း မီး” ဟု ကိုကို က ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ အမိန္႔ေပးလာသည္။ ဆတ္ခနဲ ကိုကို မ်က္လံုးဆီ အၾကည့္ပို႔မိေတာ့ ဒိန္းခနဲရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ မ်က္လံုးက အလိုလို ကိုကို႔ေမးဖ်ားကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ တကယ္ဆိုမီးက ကိုကို႔မ်က္၀န္းညိဳေတြကို ၾကည့္ျပီး စကားေျပာရတာ ၾကိဳက္သူပင္။ ခုေတာ့ မၾကည့္ရဲေတာ့ျပီေလ။ အမိန္႔ကိုလည္း မလြန္ဆန္ရဲတာမို႔ မ်က္နွာျပင္ကို ေ၀့၀ိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလာမည့္စကား ကို နားေထာင္ရပါသည္။ “တကယ္တစ္ခ်က္ပဲ ရိုက္သင့္တာလား။” ”မဟုတ္ပါဘူး ကိုကို၊ ေျပာျပၾကည့္တာပါ။” “ရိုက္သင့္တာကိုေရာ သေဘာတူရဲ့လား။” “သေဘာတူပါတယ္ ကိုကို” တကယ္လည္း သေဘာတူေၾကာင္း ကိုကို ႏွင့္ မီး တို႔ ေသခ်ာ ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကျပီးသားပဲေလ။ စျပီးခင္မင္ၾကသည့္ အခ်ိ္န္ထဲက sub ဘ၀ကို ရူးသြတ္ေသာ မီးအေၾကာင္း ကုိကုိ သိခဲ့တာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုကို ကေတာ့ ၾကင္နာတတ္ေသာ စိတ္တ၀က္ႏွင့္ လႊမ္းမိုးအမိန္႔ေပးသူေနရာမွာ ေနသားက်ေနျပီးသား ဆိုေပမယ့္ အနဳပညာတစ္ခုလိုလည္း ခံစားနားလည္ လိုပါေသးသည္တဲ့ေလ။ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ သိျပီး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးမိၾကသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ ကိုကို ရဲ့ sub အျဖစ္ မီး ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ မီးရဲ့တစ္ေန႔တာ လွဳပ္ရွားမွဳေတြကို ကိုကို လိုသလို ပံုစံခ်ရင္း၊ မီးသည္လည္း ကိုကို႔ မ်က္စိေရွ႔ေမွာက္ ၂၄ နာရီပတ္လံုး ေရာက္ရျပီေလ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ၾကိမ္လံုးကိုင္ ဆံုးမရမည့္အခ်ိန္ေရာက္္လာေတာ့ ကိုကို အခ်ိန္ယူကာ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနပံုက သေဘာက်စရာေကာင္းလွပါသည္။ မီးသည္လည္း ကိုကို့ ကို နာခံလိုျခင္း တ၀က္၊ ကိုကိုလုပ္ရက္မွာကို စိုးရြံ႔ျခင္း တ၀က္တို႔ျဖင့္ ရန္ခုန္စရာ ဒီေန႔ ေရာက္ခဲ့ၾကတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “ေက်ာကို ေနာက္မွီထိေအာင္ထိ မွီထား.. မီး၊ လက္္က တင္းေနေအာင္ ပိုက္ထား၊ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ ဘယ္ေနရာမွ လွဳပ္လာတာ မလိုခ်င္ဘူးေနာ္၊ မရွင္းတာ ရွိလား။” တကယ္ပဲရိုက္ေတာ့မွာလား။ ကားထဲက ဒီခံုေနရာေလးကို lover seat လို႔ ေခၚသလားလို႔၊ ကိုကို့က်မွ spanking seat လား ကိုကို။ ခုခ်ိန္ မွာ ကိုကို႔ကို ေပးမၾကားရဲေသာ စကားတို႔ကို တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ပါးစပ္ကေတာ့ “မရွိပါဘူး ကိုကို” ဟု။ “၁၀ ခ်က္” ကိုကို့ စကားေၾကာင့္ ဆတ္ကနဲ လန္႔သြားရင္း “အားး ေနာက္ထပ္မျဖစ္ေစရပါဘူး ကိုကို တကယ္ တကယ္ ၂ ခ်က္ ေနာ္ေနာ္။” သိမွတ္မဲ့စြာ ေတာင္းပန္မိျပန္ပါသည္။ “၅ ခ်က္ ဘာသံမွ ထပ္မၾကားခ်င္ဘူး။ လွဳပ္ရင္ေတာ့ အဲ့ဒီအခ်က္ ထည့္မတြက္ဘူး။ စမယ္။” နဂို ထဲက ဆံုးျဖတ္ျပီးသား ျဖစ္မည္ထင္သည္။ ကိုကို႔ေလသံက ျပတ္သားလွပါသည္။ အင္းး…ဘယ္လိုမွ ကိုကို အေလ်ာ့ေပးေတာ့မွာ မဟုတ္တာမို႔ “ဟုတ္ကဲ့ ကုိကို” ျပန္ေျဖရင္း၊ ကိုယ္ကိုေလ်ာ့ခ် ကိုကို လိုခ်င္သည့္ ပံုစံျပင္ထိုင္ေပးရင္း၊ လက္တင္းတင္းပိုက္လို့ စိတ္ကို တင္းထားရသည္။ “၀ွစ္..ရႊမ္း” ေလထဲကျဖတ္လာေသာ ပထမအသံ။ မီး အသားတို့ႏွင့္ထိစပ္မိေသာ ဒုတိယအသံ။ အားး အသံမထြက္မိေအာင္ထိန္းရင္း အံ့ၾကိတ္ထားမိသည္။ ပထမ တစ္ခ်က္ပဲရွိေသးတာပင္။ “၀ွစ္..ရႊမ္း” ……………….. “၀ွစ္..ရႊမ္း” အားးး နာက်င္မွဳေၾကာင့္ ပိုက္ထားေသာလက္က ျမန္ဆန္စြာပင္ ေရြ့ကာ ၾကိမ္လံုးက်ေရာက္ေသာ ေနရာေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ “ညည္း ဘယ္သူက လက္လွဳပ္ခိုင္းလဲ၊ ၃ က ျပန္စမယ္” “ဟုတ္ကဲ့” ငိုမဲ့မဲ့ျဖင့္ ေျဖမိေသာ စကားအဆံုးမွာပင္ “၀ွစ္..ရႊမ္း” …………………… “၀ွစ္..ရႊမ္း” အားးးး လက္ကို ထိန္းလိုက္နိုင္ေပမယ့္၊ နာလြန္းလွသည့္ ေျခေထာက္က ဘယ္ညာရမ္းခါေနျပန္သည္။ “စိတ္တိုေအာင္ ထပ္လုပ္ေနတာလား မီး၊ ထပ္မေျပာဘူးေနာ္၊ ဘယ္နွစ္ခ်က္ ထပ္ရိုက္ရမလဲ ခု” “ ၂ ခ်က္ပါ ကိုကို” အျမန္ေျဖရင္း နာက်င္မွဳ ၾကားက ကိုယ့္ဘာသာ ထိန္းနိင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတာ ခက္ခဲလွပါသည္။ “၀ွစ္..ရႊမ္း” “၀ွစ္..ရႊမ္း” ျမန္ဆန္သလို အရွိန္ျပင္းလွေသာ ေနာက္ဆံုးရိုက္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး ထံုက်ဥ္သြားသလိုပဲ။ ပိုက္လက္စလက္ကို တင္းေနေအာင္ပိုက္ရင္း ကိုယ့္ဘာသာ သက္သာေအာင္ၾကိဳးစားခ်ိန္မွာပဲ ေႏြးေထြးေသာ ကိုကို႔လက္တစ္စံုက မီး ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္လာခဲ့သည္။ နွဖူးဆံစ ကို သာသာသပ္တင္ေပးရင္း မ်က္မွာကို ဆြဲေမာ့ကာ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေစေသာ ကိုကို႔ လက္ေတြက ေႏြးေထြးခိုင္မာလြန္းလွပါသည္။ “ေနာက္မဆိုးနဲ့ ေတာ့ေနာ္ မီး” ဟု ခ်ိဳသာစြာ ဆိုလာေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” ဟု နာခံစြာ တံု့ျပန္ရင္း၊ ကိုက႔ို ကိုမွီႏြဲ႔လို့ နာက်င္မွဳေတြၾကားမွ အရာအားလံုးျပည့္စံုေနသလိုပင္… အျပန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္မွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ထင္းလာေသာ အရိွဳးရာေတြကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္၀ိုင္းလိုက္ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္လိုက္ လုပ္ေနေသာ မီးတစ္ေယာက္ႏွင့္၊ ေျပာင္းလဲေနေသာ မီး မ်က္ႏွာမွ အရိပ္တို့အလိုက္ တည္သြားလိုက္၊ ျပံဳးလာလိုက္၊ မ်က္ေမွာက္ကုတ္လိုက္ျဖင့္ စီးခ်က္က်က် လိုက္ပါေျပာင္းလဲေနေသာ ကိုကိုတို့ ႏွစ္ေယာက္အၾကား တိတ္ဆိတ္ျခင္းစကားသံေတြ ဆူညံေနခဲ့ပါသည္။ မီး အိမ္ေရွ႔ ကားရပ္မိခ်ိန္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိေသာ အၾကည့္ေတြသည္ ေျပာထြက္လာေသာ စကားမ်ားထက္ ပိုမို ေလးနက္ ျပည့္စံု ေနေၾကာင္း ႏွစ္ေယာက္သား နားလည္ယံုၾကည္ေနမိရင္း……Sub တစ္ေယာက္၏ စိတ္ေတြသည္ သူမ၏ Dom/Master ႏွင့္ ပတ္သတ္လာလွ်င္ အျမဲသာယာ ၾကည္နဴးေနမွာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ပါသည္။ ခံစားခ်က္ျပင္းတတ္လြန္းေသာ မီးလိုသူမွာေတာ့ အစြန္းႏွစ္ဖက္ ေရာက္တတ္ေသာ ခံစားခ်က္တို႔က အခ်ိန္တိုင္းသာပင္ …… ႏွလံုးေသြးျဖင့္ေရးေသာစာပါ….ခ်စ္ေသာ……… Sir.. ……………………………………………………………………………………. “ေတာင္….” Message ၀င္လာေသာ ျမည္သံေၾကာင့္ သနပ္ခါးလိမ္းေနရာမွ အေျပး သြားၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာက ျပံဳးေနမိျပန္သည္။ ကိုကို ေလ။ “အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီ။ ဘာလုပ္ေနလဲ။ ေရခ်ိဳးျပီးျပီလား။” “ဟုတ္ ခုသနပ္ခါးလိမ္းေနတာ” “အိပ္ထ ဘယ္နွစ္ခါလုပ္လဲ။” “၃၀ ကုိကို” လွခ်င္လြန္းသေလာက္ အပ်င္းၾကီးလွသည့္ မီး ကို လွပဖို႔ အတြက္ သာမက က်န္းမာေရး အတြက္ပါ က်ပ္မတ္သည့္ အလုပ္သည္လည္း ကိုကိုရဲ့ေန႔စဥ္ အလုပ္မ်ားထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ အခြင့္အေရးရရင္ ရသလို အေခ်ာင္ခိုတတ္ေသာ မီးေၾကာင့္လည္း လွ်က္တျပတ္စစ္ေဆးေရး၀င္၍ ေလ့က်င့္ခန္း ေသခ်ာလုပ္မလုပ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးတတ္သည္မွာလည္း ကိုကို ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “အိပ္ထက ဒူးေကြးေနတယ္။ လက္က ေခါင္းေအာက္ေရာက္ရမွာေလ။ နားလို႔မရေသးဘူး။ ေနာက္ အပတ္က်ရင္ ၁၀ ၾကိမ္ ထပ္တိုးမယ္။ ဗိုက္ ကို လက္၀ါးေဇာင္းနဲ႔ခုတ္ေလ အါ့မွ အနာသက္သာမွာ…….” တစ္ခြန္းျပီး တစ္ခြန္း ခပ္တင္းတင္း ေျပာတတ္ေသာ ကိုကို႔ အသံသည္ မီး အတြက္ေတာ့ ဆည္းလည္းသံထက္ ပိုခ်ိဳေနျမဲပင္။ အခုလည္း “ ျမန္ျမန္ လုပ္၊ ေရစိုၾကီးနဲ့ ေနမေနနဲ႔ေတာ့၊ ျပီးရင္ ထမင္းစားေတာ့။ လမ္းေလ်ာက္ဖို႔ မေမ့နဲ႔။ ငါ ေရခ်ိဳးလိုက္အုန္းမယ္။ ေစာေစာအိပ္။ ၁၂ နာရီ မေက်ာ္ေစနဲ႔။ အင္တာနက္ ပိတ္အိပ္။ ေစာေစာထ။ ညဘက္ ျပန္မတက္လာ ျဖစ္ရင္ Good Night. Have a nice dream. Cu. ေနာ္” ဟု တရစက္ ေရာက္လာေနေသာ ကိုကို စာတိုေလးေတြ ကို “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” လိုက္ရင္း၊ ည အတြက္ပါ ႏွဳတ္ဆက္ရပါသည္။ တကယ္ဆို ကိုကို က ခုေလးတင္ မီး ကို ျပန္ပို႔ျပီး လို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ကာစပင္ ရွိေသးသည္ပဲေလ။ ညဘက္ေရာက္ရင္လည္း တကယ္ကို မအားေတာ့မွသာ မလာေတာ့တာ ျဖစ္ျပီး၊ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို Good Night ေတာ့ လာေျပာ မွာ ကို သိတာမို႔ သေဘာတက် ရယ္ေမာမိရင္း ေျခေထာက္ ကို လက္ျဖင့္ အမွတ္တမဲ့ ေထာက္မိေတာ့ “အားး” ေန႔လည္ကမွ ကိုကို ဆံုးမထားေသာ အရွိဳးရာကို ထိမိတာမို႔ နာက်င္စြာ အသံထြက္ရင္း၊ ဘာကိုမွန္းမသိ မ်က္ေစာင္းထိုး မိျပန္သည္။ အင္း… ကိုကို တစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတာ့ မီး ရူးမွာပါပဲေလ။ ……………………………………………………………………… “ေတာင္..” အင္တာနက္ ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ျမည္သံေပး၀င္လာေသာ Message ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသးေသာ မ်က္လံုးကို ၾကိဳးစားျပဴးထားရင္း၊ “Morning ကိုကို၊ မီးနိုးျပီေနာ္။” ဟု ကမန္းကတန္း ေျပာျပီးမွ ကိုကို႔ စာကို ဖတ္ရသည္။ “Morning … အိပ္ပုတ္ေလး ထေတာ့ ၆နာရီခြဲျပီ။” “ေဟး … ၆း၄၅ ရွိျပီ မထေသးဘူးလား။” “မီးမီး ၇ နာရီထိုးေတာ့မယ္။ ထေတာ့။” ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ ဒီေလာက္မွာတင္ နိုးလာလို႔ ဟု ျပံဳးစိစိေတြးမိရင္း “၅ မိနစ္ေနာ္ ကိုကိုေနာ္” “မရဘူး။ ခုထ မ်က္နွာသစ္ေတာ့။” … အရင္က ည ၂ နာရီ၊ ၂ နာရီခြဲခန္႔ ထိ အလုပ္လုပ္သလိုလို စာဖတ္သလိုလို ျဖင့္ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္လုပ္တတ္ေသာ၊ အေရးတၾကီးကိစၥ မရွိပါက မနက္ ၉ နာရီသာ အေစာဆံုးထတတ္ျပီး ၁၀ နာရီေလာက္ထိ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္ေသာ မီးသည္ ခုေတာ့ ကိုကို႔ အမိန္႔အရ နံနက္ ၇ နာရီ တိတိ မတိုင္ခင္ မွာ အိပ္ယာထဲမွ လံုး၀ ထြက္ျပီးသား ျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားရျပီး၊ ည ၁၂ နာရီ မထိုးခင္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားတတ္ခဲ့ျပီေလ။ အျမဲတိက် စည္းကမ္းၾကီးလွေသာ ကိုကိုသည္ အိပ္ခ်ိန္နိုးခ်ိန္တို႔နွင့္ ပတ္သတ္လွ်င္လည္း ရံဖန္ရံခါ ၾကိဳတင္ ခြင့္ေပးထားေသာ ေန႔မ်ားမွ လြဲ၍ “တစ္စကၠန္႔ ေတာင္ ေက်ာ္တာ မလိုခ်င္ဘူး။” ဟု ရာဇသံျပင္းတတ္ပါေသးသည္။ အခုလည္း တကယ္ ကို ၇ နာ၇ီ အတိျဖစ္ျပီမို႔ ပူဆာလို႔ရမွာ မဟုတ္မွန္းေသခ်ာစြာ “ဟုတ္ကဲ့ အခု မ်က္နွာသစ္ျပီ။” ဟု စာျပန္ရိုက္ျပီး၊ မနက္ခင္း ျပင္ဆင္စရာ မ်ားကို ျပင္ဆင္ကာ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္ မုန္႔ ကိုင္ရင္း၊ ဒီေန႔ တစ္ေန႔တာ အစီအစဥ္မ်ား ကို တင္ျပခြင့္ျပဳခ်က္ယူဖို႔ ျပင္ဆင္ရပါသည္။ သင္တန္းခ်ိန္တစ္ခုမွ အပ ပံုမွန္ ရံုးကိစၥ ႏွင့္ စာေရးျခင္းသာ ရွိေသာ မီး၏ ဒီေန႔ အခ်ိန္ဇယားတြင္ ကိုကို႔ ညႊန္ၾကားခ်က္တို႔ ထည့္ျဖည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးခ်ိန္အထိ ကိုကို႔ မ်က္စိေရွ႔ ငုတ္တုတ္ေလး ေရာက္ေနသလိုပင္။ ထို႔ထက္ပိုျပီး ညအိပ္ခ်ိန္မွာ ပိတ္၍ မနက္နိုးသည္ႏွင့္ ဖြင့္ရမည္ ဟု သတ္မွတ္ေပးထားေသာ အင္တာနက္ နွင့္ ကိုကို႔ စိတ္ၾကိဳက္ Messaging Apps တို႔ စုေပါင္းလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ အလုပ္မ်ား၍ ကိုယ္တိုင္ မလာနိုင္ေသာ အခ်ိ္န္မ်ားမွာေတာင္ ကိုကို ေစလိုရာေစနိုင္ေသာ မီးအျဖစ္ ကိုကို႔ ေရွ႕ ဒူးေထာက္လွ်က္ေနသလိုသာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔လည္ပိုင္း အစည္းအေ၀းတစ္ခု ရွိသည္ ဟု ေျပာသြားေသာ ကိုကို သည္ သူ႔ အလုပ္မ်ားကို တစ္ခုျပီး တစ္ခု လုပ္ရင္း၊ “စာေရးတာ ဘယ္နားေရာက္ျပီလဲ မီး။” “mail ျပန္ပို႔ဖို႔ ျပင္ျပီးျပီလား။” “သင္တန္း မသြားခင္ ထမင္းစားသြား။” ႏွင့့္္ မီးကို ေစာင့္ၾကည့္တတ္ျမဲပင္။ နာရီပိုင္းသာျခား၍ ကမာၻေျမေပၚ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကေသာ ကိုကို ႏွင့္ မီး တို႔တြင္ တူညီေသာ အက်င့္စရိုက္မ်ားစြာ ရွိသကဲ့သို႔၊ ျခားနားလြန္းလွေသာ အမူအက်င့္ အနည္းငယ္ထဲမွ တစ္ခုကေတာ့ အလုပ္လုပ္ပံုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ အလုပ္အမ်ားၾကီးကို တျပိဳင္ထဲ လုပ္တတ္သူမွာ ကိုကို ျဖစ္ျပီး၊ မီးကေတာ့ တစ္ခိ်န္မွာ အလုပ္တစ္ခုထဲ ကိုသာ အာရံုစိုက္နို္င္သူျဖစ္ပါသည္။ ဒီအက်င့္ေတြေၾကာင့္ပင္ ရီေမာစရာ ျဖစ္ရသလို ကိုကို စိတ္တိုစရာေတြလည္း မ်ားလွပါသည္။ ကိုကို စာေရးေနသည္ ဟုဆိုလွ်င္ တိတ္တိတ္ေလး ေစာင့္ေနတတ္ေသာမီးကို “ေျပာစရာ မရွိဘူးလား။ ေျပာေလကြာ စာေရးရင္း ျပန္ေျပာလို႔ရတယ္၊၊” ဟု ခပ္ေခ်ာ့ေခ်ာ့မာန္တတ္သလို၊ တစ္ခုခုကို အာရံုစိုက္မိျပီဆိုလွ်င္ ေတာ္ယံု အသံေလာက္ကို သတိမမူျဖစ္တတ္ေသာ မီး ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ၾကည့္တတ္သည္မွာလည္း ကိုကို သာ ျဖစ္ပါသည္။ တျခားမတူညီေသာ အက်င့္တစ္ခုသည္လည္း ကိုကို႔ ကို စိတ္တိုရေအာင္ ရည္ရြယ္သကဲ့သို႕ပင္။ လုပ္သင့္သည္ဟု သတ္မွတ္လွ်င္ ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးကို မဆို ျပီးစီးေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ ကိုကို သည္ စိတ္ပါလွ်င္အင္အားစိုက္သေလာက္ စိတ္မပါေတာ့လွ်င္ ျပစ္ခ်ထားခ်င္တတ္ခဲ့ေသာ မီး ကို အျမဲစိတ္တိုပါသည္။ အခုလည္း သင္တန္းသြားဖို႔အေရး လွည့္ပတ္ေနကာ ေနာက္ဆံုးမိနစ္မွ ထြက္သြားတတ္ေသာ မီးကို ၾကိဳျမင္ထားျပီမို႔ ထမင္းစားရန္ သင္တန္းသြားဖို႔ျပင္ရန္ သတိေပး ေနျပန္ပါသည္။ “ေနာက္ေန႔သြားမယ္ေလေနာ္ ကိုကို ဒီေန႔က စာေရးလက္စလည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေနာ္ေနာ္ ကိုကို” “ညည္း ရက္ေရြ႕တာေတြ မ်ားေနျပီေလ။” “သူတို႔က စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္လည္း မသင္ဘူး ကိုကို ရဲ့။ အားၾကီးပ်င္းစရာေကာင္းတာ၊ မသြားေသးဘူးေလေနာ္ ေနာ္။” “ဟြန္း … ညည္းေတာ့ နာေတာ့မယ္။ မေန႔ကလည္း မသြားပဲနဲ႔။ ေနာက္ေန႔ သြားရမယ္။ ျပီးေအာင္ေတာ့ သြားရမယ္ေနာ္။” ဟု ကိုကို အလိုလိုက္ေသာ အခါမွာေတာ့ လိုခ်င္တာရေသာသူပီပီ သေဘာတက်ႏွင့္ “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” ဟု အာမခံျပန္ပါသည္။ အျပင္သြားစရာလည္း မရွိေတာ့တာမို႔ ပံုမွန္အလုပ္မ်ားကို ျပန္လုပ္ရင္း Facebook ဘက္ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ အစည္းအေ၀းအမွီ အလုပ္မ်ား လက္စသတ္ေနေသာ ကိုက႔ို ဆီမွ စစ္ေဆးခ်က္မ်ားကို ေျဖၾကားရင္း၊ မီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အလုပ္ေလး လုပ္လိုက္ Facebook ေလးေဆာ့လိုက္ျဖင့္ သာယာေနျပန္ပါသည္။ “အစည္းအေ၀းသြားျပီ၊ စာရိုက္ေနလို႔ရတယ္။” သူမ်ား post မ်ားတြင္ စေနာက္ေသာ comment မ်ား ၀င္ေရးရင္း ျမဴးတူးစြာျဖင့္ “ဟုတ္ကဲ့” ဟု အေၾကာင္းျပန္ကာ၊ post တစ္ခုျပီး တစ္ခု ၾကား ကူးသန္း သြားေနမိျပန္သည္။ “ေရာက္ျပီ” ဟု ကိုကို ေျပာေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” ျပန္ေျဖရင္း YouTube မွ သီခ်င္းမ်ားဘက္ ေရာက္သြားျပန္ပါသည္။ “စျပီ” “ဟုတ္ကဲ့” ကိုကို႔ ကို ျပန္ေျဖလို႔ ဒီအခ်ိိန္ ေရခ်ိဳးထားသင့္မွန္း သိစြာ အရွိန္သတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း၊ ေ၀လ၏ နင္မသိတဲ့အခ်စ္ သီခ်င္းေလးကို ျပန္ရွယ္မိသည္။ ေတြ႔သမွ်ျမင္သမွ် ကို သတင္းေၾကာ္ျငာသလို ကိုကို႔ ကို ျပန္ေျပာျပတတ္ေသာ အက်င့္အတိုင္း “ကိုကို သိလား ဒါ အသစ္ထြက္တဲ့ ေခြထဲက သီခ်င္းေလးေလ၊ နားေထာင္ရင္း နားေထာင္ရင္း ေတာ္ေတာ္ခံစားရတာ။ ျပီးရင္ နားေထာင္ၾကည့္ေနာ္၊” “ေအးေအး” “ကိုကို သိလား Myanmar Spanking Group ထဲက မီးေရးထားတဲ့ အေဟာင္းေလးေေတြ ကိုေလ တျခား Group ထဲပါ ရွယ္ရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူးေနာ္” “အင္း ရွယ္ေလ၊ အသစ္လည္း ေရးအုန္းေနာ္၊ ေရးရင္းလက္စေတာ့ မထားခဲ့ရဘူးေနာ္။ ျပီးေအာင္ေရးရမယ္၊ စာဖတ္တဲ့သူကို အားနာရမယ္။” “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” “ကိုကို သိလား မီးမီး ညီမေလးေတြ နဲ႔ group chat မွာစကားေျပာေနတာ” ……… ဒီတခါ seen က ခ်က္ခ်င္းလည္း ျပဘူး။ ေရသြားခ်ိဳးနွင့္လိုက္မယ္၊ အေတြးနဲ႔အတူ မီးတစ္ေယာက္ သီခ်င္းတေအးေအးျဖင့္ ေရခ်ိဳး သနပ္ခါးလိမ္းျပီး၊ coffee တစ္ခြက္ျဖင့္ computer ေရွ႕ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ထိုင္လိုက္ျပန္ပါသည္။ “ဟင္” … အနီေရာင္မ်က္ႏွာႏွင့္ angry sticker ေလးေတြ အပါအ၀င္ အရုပ္ဆိုးစြာ ရဲရဲနီေနေသာ computer screen ေၾကာင့္၊ အလန္႔တၾကား ထခုန္မိရင္း စားပြဲေပၚရွိ ဖုန္းအား ယူၾကည့္မိျပန္ေတာ့ computer screen နီးတူပင္ ဆက္တို္က္ေခၚထားေသာ missed call မ်ား က အျပည့္ေနရာ ယူထားပါသည္။ ဖုန္း ႏွင့္ ျပန္ေခၚမိသလား၊ App. ႏွင့္ ျပန္ေခၚမိသလား မီး ဘာသာမီး ပင္ မသိေတာ့ပါ။ screen ေပၚတြင္ ကိုကို႔ရဲ့ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာ ေပၚလာေတာ့မွ နားက်ပ္ ကို နားထဲ အတင္းထိုးထည့္မိရင္း “အစည္းအေ၀း ျပီးသြားတာလား ကိုကို” ဟု အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေမးမိျပန္သည္။ “ျပန္ေတာင္ လာေနျပီေလ၊ ညည္း က ဘယ္ေပ်ာက္ ေနရတာတုန္း၊ ေျပာေနရင္း စာမျပန္၊ call ေခၚမရ၊ ဖုန္းေခၚ မရနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။” “ေရသြားခ်ိဳးေနတာပါ ကိုကို၊ စိတ္မတို ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္။” “ေရခ်ိဳးရင္ ခ်ဳိးမယ္ ေျပာသြားရင္ ငါစိတ္တိုမလား၊ ဘာမေျပာညာမေျပာ ေပ်ာက္တာကို စိတ္တိုတာေလ၊ ငါမမွာထားဘူးလား။” “မွာထားပါတယ္ ကိုကို၊ စာရိုက္ရင္း ကိုကို ခဏ ေပ်ာက္သြားေတာ့ မအားဘူးလားလို႔ သြားလိုက္မိတာပါ။” စိတ္တိုေနဆဲ ကိုကို မ်က္ႏွာေၾကာင့္ အခ်ိဳဆံုးအသံ အေသးဆံုးမ်က္ႏွာျဖင့္ ေျဖရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါသည္။ “ဆင္ေျခၾကီးပဲ၊ ဘာမွ မေျပာပဲ ငါ ၾကာၾကာေပ်ာက္ဘူးလို႔လား မီးမီး” Screen ေပၚမွ စာေၾကာင္းေလးေတြကို မ်က္စိက ေရာက္သြားမိေတာ့ မီး ေျပာေသာ စကားႏွင့္ တစ္မိနစ္သာ ျခားလွ်က္ “အငယ္ေတြ ကို မီး က ထိန္းရမွာေနာ္၊ အျပိဳင္ဆိုးမေနနဲ႔အုန္း။” ဟု ျပန္ေျပာထားေသာ စာေၾကာင္းေလး ကို ျမင္ရသည္ မို႔ “မေပ်ာက္ဘူးပါဘူး ကိုကို” တကယ္လည္း ၾကိဳမေျပာထားပဲ တစ္ခါမွ မေပ်ာက္ဘူးေသာ ကိုကို႕ ကို အသိအမွတ္ျပဳကာ ျပန္ေျဖရပါသည္။ “မေန႕ကမွ ဒါကို ဆံုးမထားတယ္။ အခုထပ္လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကိုမေလးစားတာလား၊ စိတ္တိုေအာင္ တမင္တကာ လုပ္ေနတာလား မီးမီး” “မဟုတ္ပါဘူး ကိုကို မီး တကယ္အမွတ္တမဲ့ ျဖစ္သြားတာပါ။ ေနာက္တကယ္ မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး ကိုကို” “ေျပာလိုက္ရင္ ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူးပဲ၊ ျပီးရင္ ထပ္လုပ္တာပဲ၊ ေသခ်ာတာက မေန႔က ဆံုးမတာ မထိေရာက္တာပဲ၊” စိတ္တိုေနေသာ ကိုကို႔ကို ျပန္မေျပာရဲေတာ့တာမို႔ “ေနာက္ မျဖစ္ေစရပါဘူး ကိုကို” လို႔ အခ်ိဳဆံုးမ်က္နွာျဖင့္ တိုးတိုးေရရြတ္ယံုသာ ခပ္ဖြဖြ ဆိုမိျပန္ပါသည္။ “ရံုးျပန္ေရာက္ျပီ၊ အလုပ္ နည္းနည္းရွဳပ္မယ္၊ ေနာက္မွဆက္ေျပာမယ္။ အခု ဘာလုပ္မွာလဲ။” “mail ႏွစ္ေစာင္ ေလာက္ ရွင္းစရာ ရွိပါတယ္ ကိုကို။” “အင္း… လုပ္၊ ျပီးရင္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၊ ထမင္းေစာေစာစား၊ ေစာေစာအိပ္ ေစာေစာထ၊ မွာထားတာေတြ ေသခ်ာလုပ္ထား၊ ညအလုပ္မ်ားမွာ၊ မေတြ႔ျဖစ္ရင္ Good Night. Have a nice dream.” “ကိုကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္။” ဟု မ်က္နွာငယ္ေလးနွင့္ ေတာင္းပန္မိေတာ့၊ သိပ္ၾကာၾကာ မဆူတတ္ေသာ ကိုကို က “ေအးပါ၊ အခု ခ် လိုက္ျပီေနာ္။ လိမ္လိမ္မာမာေန၊ CU” ဟု ေျပာရင္း၊ မီး ကို ညွိဳငင္ေနက် အျပံဳးတစ္ခုျဖင့္ ေခါင္းျငိမ့္ နွဳတ္ဆက္ပါသည္။ ……………………………………………………………………… မနက္ကထဲက တစ္ေန႔တာ လုပ္ရမည့္ကိစၥမ်ားကို တတ္နိုင္သေလာက္ အမွားအယြင္း မရွိေအာင္ ၾကိဳးစားထားရင္းကပင္ ရင္ခုန္ေနခ့ဲမိေသာ မီး သည္ ကိုကို၏ “သင္တန္းေစာေစာသြားထား … မီးမီး” ဟူေသာ အမိန္႔ေၾကာင့္ စိတ္တည္ျငိမ္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားေနရပါသည္။ သင္တန္းမွ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ကိုကို႔ ကို သတင္းပို႔ အျပီးမွာေတာ့၊ တစ္ခုခု ကို ၾကိဳသိေနသလို စိတ္ေတြက လွဳပ္ရွားလြန္းလွပါသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ဒီေန႔လို ေန႔မ်ိဳးသည္ ကိုကို အလုပ္အလြန္မ်ားေသာ ေန႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ “အျပင္အလုပ္ကိစၥသြားမယ္၊ ႏွစ္နာရီေလာက္ ျပီးမယ္၊ ဂႏၶာမာ wholesale မွာ ႏွစ္နာရီခြဲ နဲ့ ၂း၄၅ ၾကား လာေခၚမယ္၊ နီးရင္ ဖုန္းဆက္မယ္၊ ျပင္ထားလိုက္။ ယူလာရမွာေတြ မေမ့ေစနဲ႔” ျပတ္သားလွေသာ ကိုကို႔ အမိန္႔တြင္ ဘာမွ ျပန္ေမးစရာ မပါပါပဲႏွင့္ မီးႏွုတ္ခမ္းတို႔က စကားေျပာမလိုပင္ တုန္ခါေနခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူနွင့္ သြားေတြ႔မည့္ မိန္းကေလးသည္ လွပစြာ ျပင္ဆင္သည္မွာထံုးစံျဖစ္ေပမယ့္၊ မီးအတြက္ကေတာ့ လွပယံုသာမက မထူလြန္းေသာ အ၀တ္အစားေရြးရသည္မွာလည္း ကိုကို ခ်မွတ္ထားသည့္ စည္းကမ္းခ်က္ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယူေဆာင္ရမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ယူေဆာင္ျပီ:၊ သတ္မွတ္အခ်ိန္ေနရာ တို႔တြင္ ကိုကို ကိုေတြ႔ေတာ၊့ ကိုကို က ထံုးစံအတိုင္း ေအးေဆးၾကင္နာစြာ ျပံဳးရင္း ၾကိဳေနျပန္ပါသည္။ ကိုကို႔ ကားထဲသို႔ မီး ေရာက္သည္နွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ၾကိဳတင္ဆံုးျဖတ္ထားသလိုပင္ ကိုကို က ကားအား ေလဆိပ္ဘက္သို႔ ဦးတည္ပါသည္။ ကားရွင္း အရိပ္ရေသာ ေနရာေလးတစ္ခုေရာက္ေတာ့ စိတ္တိုင္းက်ပံုစံျဖင့္ ကားကို ရပ္နားေနရာခ်ေနေသာ ကိုကို႔ ပံုစံက တည္ျငိမ္လြန္းလွပါသည္။ “ေနာက္ခန္းသြားထိုင္ရေအာင္ မီး” ေျပာလာေသာစကားႏွင့္ မသက္ဆိုင္စြာ မီးေရွ႕မွာ လက္၀ါးျဖန္႔ျပလာေသာ ကိုကို ေၾကာင့္ ထခုန္မိမတတ္ ကိုယ္ခႏၶာ ကိုထိန္းရင္း ေဘးလြယ္အိတ္ဇစ္ကို ဖြင့္ဖို႔ၾကိဳးစားရျပန္ပါသည္။ မိန္းကေလးတို႔ ထံုးစံ စံုလင္လွေသာ အိတ္ထဲမွ ရံုးသံုးဖိုင္အိတ္တစ္အိတ္ ကိုဆြဲထုတ္ရင္း ကိုကို႔ လက္ထဲ ထည့္ရပါသည္။ အိတ္ကိုဖြင့္ရင္း “လိမ္မာတယ္။” ဟု ျပံဳးကာ ေျပာလိုက္ေသာ ကိုကို႔ စကားသည္ မီးကို ပီဘိ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေသးငယ္သြားေစသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အိတ္ထဲမွထြက္လာေသာ မတည့္အတူေန သူငယ္ခ်င္း ကိုရုပ္ဆိုးေလး ကေတာ့ ကိုကို႔လက္ထဲတြင္ ေအာင္နိုင္သူပမာ ၀င့္ၾကြားေနပံုပင္။ ေနာက္ခန္းထိုင္ခံု အလည္တည့္တည့္ေလာက္တြင္ ထိုင္ျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကို႔ မ်က္၀န္းက မီးကို စိုက္ၾကည့္ကာ လက္ျဖင့္ အခ်က္ျပေနရာယူေစပါသည္။ ကိုကို႔ ေပါင္ေပၚကန္႔လန္႔ျဖတ္ေမွာက္ရင္း၊ လက္က ထိုင္ခံုေအာက္ေျခကို အားယူဆုတ္ကိုင္ထားမိသည္။ “ဒီေန႔က အစီအစဥ္ မရွိပဲ ဘာလိုရိုက္ခံရလဲ သိတယ္ေနာ္၊” “ဟုတ္ကဲ့ ဆံုးမထားတဲ့ ၾကားက မေျပာမဆို အၾကာၾကီးထပ္ေပ်ာက္သြားလို့ပါ။” “မၾကိဳက္ဘူး ေျပာထားတာကို ဘာလို႔ထပ္ထပ္လုပ္သလဲ မီးမီး။ ဘာလုပ္မယ္လို႔ စာတစ္ေၾကာင္းေလာက္ ေရးသြားတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေနလို႔လဲ။” “မၾကာပါဘူး ကိုကို ေနာက္မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး။” အလုပ္မ်ားလြန္းလွွေသာ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ အခ်ိန္မရရေအာင္ယူျပီး လာျပီဆိုမွေတာ့ ကိုကို႔ရဲ့ စိတ္တိုမွဳကို မွန္းမိစြာ ဆင္ေျခမေပးပဲ အျပစ္၀န္ခံဖို႔ေတာ့ မီးကဥာဏ္ေကာင္းျပီးသားပင္။ “လံုး၀လွဳပ္တာ မလိုခ်င္ဘူး။” ခပ္ျပတ္ျပတ္ ကိုကို႔ စကားအဆံုး မီးရဲ့ ဟုတ္ကဲ့ သံပင္ မဆံုးခင္ “၀ွစ္…ရႊမ္း” ရင္းနွီးေပမယ့္ မေႏြးေထြးေသာ အသံနွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ထဲ ပူထူသြားေသာ ခပ္မို႔မို႔ အသားစိုင္၊ “၀ွစ္…ရႊမ္း” မကြာေ၀းေသာ ေနရာကိုထပ္ေရာက္လာေသာ ေနာက္တစ္ခ်က္၊ “၀ွစ္…ရႊမ္း” တြန္႔ကနဲ လွဳပ္သြားမိလို့ထင္သည္ ေက်ာျပင္ကို ထိန္းေပးထားေသာ ကိုကို႔လက္ေတြ ပိုတင္းၾကပ္သြားျပီး၊ “မၾကိဳက္ဘူး ေျပာထားတယ္ေနာ္။” ခပ္တင္းတင္း ေလသံႏွင့္ အတူ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “၀ွစ္…ရႊမ္း” ဆက္တိုက္က်လာေသာ ၾကိမ္ဒဏ္ေၾကာင့္ အတင္း ထလိုက္မိ သလို “တကယ္ ေၾကာက္ပီ ကိုကို၊ တကယ္ေၾကာက္ပီ” လို႔ ေအာ္ရင္း ရုန္းမိေတာ့ ေက်ာျပင္ကို ျပန္ဖိထားရင္း၊ က်န္လက္တစ္ဖက္က မီး၏ခပ္မို႕မို႔ အသားစိုင္ေပၚ ခပ္ျပင္းျပင္း အဆက္မျပတ္ က်လာခဲ့ေတာ့သည္။ ဟင္… မီးလက္ ကို ဆုပ္ကိုင္တတ္ေသာ နူးညံ့ေႏြးေထြးသည့္ လက္ေတြက ဒီေလာက္ ျပင္းေအာင္ ရိုက္နိုင္သတဲ့လားကြယ္။ “သင္တန္းေရာ မွန္မွန္သြားမလား၊ ထပ္သတိေပးဖို႔ လိုမလား၊” “သြားပါ့မယ္ ကိုကို၊ မလိုပါဘူး ကိုကို” ဒီေလသံ ဒီလက္သံေတြ ကို ရပ္သြားေစခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျမန္ျမန္ျပန္ေျဖမိျပန္ပါသည္။ ကိုက႔ို လက္ႏွင့္ မီးအသားစိုင္တို႔ ဆယ္ခ်က္ခန္႔ မိတ္ဆက္ အျပီးမွာေတာ့ ကိုရုပ္ဆိုးေလးက Hello ဟု ဆိုလာျပန္ပါသည္။ ခပ္သာသာ အရိုက္ခံရသည္ကိုသာ ၾကိဳက္တတ္ေသာ မီးသည္ ကိုရုပ္ဆိုး ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မခင္မင္ပါ။ ပူထူျပီး စူးရွလွေသာ နာက်င္မွဳတို႔ကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ အသားမက်တတ္ပါ။ ကိုကို ကေတာ့ လတ္တေလာ ထိခ်က္ျပင္းသလို ေနာက္ရက္ေတြထိေအာင္ထင္းေနတတ္ေသာ အရွိဳးရာ ေတြကို သေဘာက်သည္မို႔ မီးအျပစ္လုပ္သည့္ အခါတိုင္း ၾကိမ္လံုးကိုသာ သံုးမည္ဟု ဆိုပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” ….. “၀ွစ္…ရႊမ္း” …… “၀ွစ္…ရႊမ္း” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” …… “၀ွစ္…ရႊမ္း” ခပ္တင္းတင္း ကိုင္ထားေသာ ကိုကို႔ လက္ေတြေၾကာင့္ လွဳပ္မရသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကိုရုပ္ဆိုးက အတင့္ရဲလွသလိုပင္။ ကိုကို႔ လွဳပ္ရွားမွဳ ရပ္သြားမွပင္ အသက္ျပန္ရူနိုင္ျပီး၊ ထဖို႔ျပင္ေတာ့ ျငိမ္ျငိမ္ေနဟု ဆိုတာ ကိုကို႔လက္ေတြက မီး၏ အသားမို႔မို႔ေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ လွဳပ္ရွားေနျပန္ပါသည္။ ကိုကိုေရ … ရွင္ကေတာ့ မီးကို ရူးေလာက္ေအာင္ ျပဳစားသူပါေလ။ နာက်င္မွဳသက္သာလာျပီဟု ယူဆလို႔ထင္သည္ ပုခံုးကိုမ၍ဆြဲထူလာေသာ လက္ေတြေၾကာင့္ အလိုက္သင့္ထထိုင္ရင္း၊ ကိုကို႔ ပုခံုးထက္ ေခါင္းမွီထားမိသည္။ တကယ္တမ္းမွာေတာ့ မီးဦးေခါင္းသည္ ကိုကို႔ ပုခံုးေပၚ နားစက္ခြင့္ ရခဲလွပါသည္။ ကိုကို စေနာက္တိုင္း ခ်စ္စရာေကာင္းယံုေလး ပုတာဟု ျပန္ေခ်ပတတ္ေပမယ့္ တကယ္က ေတာ္ေတာ္ကြာလွေသာ အရပ္ေၾကာင့္ ကိုကို႔ လက္ေမာင္းေပၚမွာသာ တင္ခြင့္ရတတ္ေသာ မီးဦးေခါင္းပင္။ ကိုကို႔ ကိုမွီကာခၽြဲႏြဲ႕ရင္း နာက်င္မွဳသက္သာလာသည္နွင့္ တျပိဳင္နက္ မီး၏ ကိုယ္ပိုင္ ငရဲသားေလးက နိဳးထလာျပန္ပါသည္။ အရမ္းနာလြန္းေသာ အခ်ိ္န္မွအပ မရပ္နားတတ္ေသာ မီး၏ စေနာက္ခ်င္စိတ္နွင့္ စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာကို ဘယ္တုန္းကမွ ကိုကို မၾကိဳက္တတ္ခဲ့ပါ။ အခုလည္း ဒီငရဲသားေလး နိုးလာျပီမို႔ မီးမ်က္နွာက စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္လာရင္း “ကိုကို က ဆူလည္းဆူတတ္ဘူးရယ္။” ဟု စမိျပန္ေတာ့ မီးပုခံုးကို တင္းတင္းဖက္ကာ ကိုကို က ရယ္ေမာေနျပန္ပါသည္။ “နာတာေလ်ာ့တာနဲ႔ စလာေတာ့တာပဲ၊” ဟုေျပာရင္း ေဘးမွာခ်ထားေသာ ၾကိမ္လံုးကို ေကာက္ကိုင္လာျပန္ပါသည္။ “အား ကိုကို ေၾကာက္ျပီ ေၾကာက္ျပီ တကယ္ေၾကာက္တာ။” မီး အလန္႔တၾကားေအာ္သံကို ေခါင္းခါျပျပီး၊ “မ်က္နွာက အပိုးမွ မက်ိဳးေသးတာ လာခဲ့။ “ ဟု ခပ္တင္းတင္းဆိုလာပါသည္။ ကိုကို႔ တိုက္ရိုက္ အမိန္႔ ကို ျငင္းဆန္တံုံ႔ဆုတ္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ အင္အားမရွိခဲ့ေသာ မီးသည္ ခုလည္း နာခံရသည္ပင္။ ေစာေစာကမွ အလည္တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ေသာေနရာဆီ တစ္ေက်ာ့ျပန္ေရာက္ရေတာ့ ရင္ထဲက ၀မ္းနည္းလာသလိုပင္။ “အခ်က္တိုင္းကို နံပါတ္ရည္မယ္၊ ျငိမ္ျငိမ္ေနမယ္၊ ေမးစရာရွိလား၊” …… “မရွိပါဘူး ကိုကို” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “တစ္..” .. “တိုးတာ မၾကိဳက္ဘူး။” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္..” ညာဘက္ကိုၾကီး ဆက္တိုက္က်လာေသာ ၾကိမ္ဒဏ္ကို ေတာင့္ခံရင္း အသံကို ျမွင့္ေအာ္ရျပန္ပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုး..” …. ဘယ္ဘက္ျခမ္း။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလး..” ….. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ငါး..” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေျခာက္..” ….. ညာဘက္ က ပိုနာသလိုပင္..။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ခုႏွစ္္..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ရွစ္္..” … “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ကိုး..” .. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “တစ္ဆယ္..” ညာဘက္က လက္လွည့္သင့္တာလား မသိ။ ေနာက္တစ္ခါဆို ဟိုဘက္ေျပာင္းေမွာက္မွ ထင္သည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ တစ္..” ဘယ္ဘက္…။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ႏွစ္..” ….. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္သံုး..” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ေလး..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ငါး..” …. ရွိဳက္သံျဖင့္ အသံရူျပင္းလာတာမို႔ အခ်က္ရည္ ကို ေတာ္ေတာ္ သတိထားရပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ေျခာက္..” ညာဘက္…။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ခုႏွစ္္..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ရွစ္္..” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ဆယ့္ကိုး..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ္..” ……။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ တစ္..” ဘယ္ဘက္..။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ ႏွစ္..” .. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ သံုး..” .. ညာဘက္…။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ ေလး..” ။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ ငါး..” …။ အသက္ကို မနည္းရူရင္း ထနိုင္ဖို႔ ကိုယ္ ကို လွဳပ္ရွားမိေတာ့…. “၀ွစ္…ရႊမ္း” အားးးးးးးးးးး “ႏွစ္ဆယ့္ ေျခာက္… တကယ္ေၾကာက္ပါျပီ ကိုကိုရဲ့ ေနာက္မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေျပာတာ တကယ္ တကယ္ ….” “၀ွစ္…ရႊမ္း” အားးးး ကိုကို႔ အေျဖက ဒါလား ကိုကိုရယ္ “ႏွစ္ဆယ့္ ခုႏွစ္္..” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ ရွစ္္..” .. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ႏွစ္ဆယ့္ ကိုး..” …“၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္..” . ဘယ္ဘက္လား ညာဘက္လား မသိေတာ့ေအာင္ ထူပူျပီး နာလာပါေတာ့သည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” အားးးးး ရုတ္တရက္ ေပါင္ေပၚ ကို လာမိတ္ဆက္ေသာ ကိုရုပ္ဆိုးေၾကာင့္ ေျခေထာက္ ကို ေကြးမိသလို ျဖစ္ရင္း “သံုးဆယ္႔ တစ္..” ဟု အျမန္ေအာ္ရသည္။ “ထပ္မေျပာဘူးေနာ္” ကိုကို့ အသံ တင္းတင္းေၾကာင့္ ေျခေထာက္က အလိုလို ေနရာတက် ျပန္ေရာက္သြားခဲ့ပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ႏွစ္..” … “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ သံုး..” .. ေပါင္ကို ရိုက္ခံရေသာ အနာသည္ အသဲခိုက္သည္ဟု တင္စားရေအာင္ စူးရွပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ေလး..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ငါး..” ….. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ေျခာက္..” ဘယ္လား ညာလား လည္း ခြဲမသိေတာ့ပါ။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ခုႏွစ္္..” အသားစိုင္ မို့မို့ေပၚ ျပန္ေရာက္လာေသာ ကိုရုပ္ဆိုးေၾကာင့္ အသက္ရူ နည္းနည္း ေခ်ာင္သလိုပင္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ရွစ္္..” …..“၀ွစ္…ရႊမ္း” “သံုးဆယ္႔ ကိုး..” ….“၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္..” …..။ တစ္ခုခု ကို ေျမွာ္လင့္ေသာ ခံစားခ်က္က ရင္ထဲ ျပည့္လာခဲ့ပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” …. ျငိမ္ျငိမ္ေတာင့္ခံတာက လြဲလို႔ ဘာမွ မေျမွာ္လင့္ထားတာက ပိုေကာင္းမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသေလာက္ပင္ “ေလးဆယ္႔ တစ္..” … “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ႏွစ္..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ သံုး..” …. “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ေလး..” “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ငါး..” အိုး ေပါင္ေပၚ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ လာတာမို႔ အသက္ေအာင့္ထားမိျပန္ပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ေျခာက္..” နံပါတ္စဥ္ ကို အာရံုစိုက္ရင္း တကယ္ကို မသနားေတာ့ဘူးလား ကိုကို ရယ္ ဟု ေမးခ်င္လာခဲ့ ျပန္ပါသည္။ “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ခုႏွစ္္..” … “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ရွစ္္..” … “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ေလးဆယ္႔ ကိုး..” …… “၀ွစ္…ရႊမ္း” “ငါးဆယ္..” .. ခပ္စိတ္စိတ္ ခပ္ျပင္းျပင္း ရိုက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္နားနာလို့ နာရမွန္း မသိေတာ့သည့္ အခ်ိန္ေရာက္မွပင္ ကုိကို႔ အသက္ရူသံ ျပင္းျပင္း နဲ႔ အတူ ၾကိမ္လံုးခ်လိုက္သံကို ၾကားရပါေတာ့သည္။ နူးညံ့လွေသာ ကိုကို႔ လက္အစံုျဖင့္ အသားမို႔မို႔ေပၚ ျငင္ျငင္သာသာထိေတြ႔မွဳေၾကာင့္ ထင္သည္ ခုဏေလးကမွ အသဲခိုက္မတတ္ နာက်င္ေသာေနရာေတြသည္ ပူေႏြး ရွိန္းျမလာခဲ့ျပန္ပါသည္။ ျပီးေတာ့ တစ္ခုခု ကို ႏွေမ်ာတမ္းတေသာ လြမ္းေမာမွဳ တစ္ခုက ရင္ထဲ၀င္ေရာက္လာျပန္ပါသည္။ ကိုကို႔ ဆီမွ ဘာအမိန္႔မွ မရေသးတာမို႔ ျငိမ္သက္ေနမိရင္း ကိုက႔ို မ်က္ႏွာမွာ ဘာေတြမ်ား ရွိေနမလဲ သိခ်င္မိျပန္ပါသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ သိပ္လွဳပ္ရွားေလ့မရွိတတ္ေသာ၊ ကိုကို႔ မ်က္၀န္းေတြသည္ မီးကို ၾကည့္သည့္ အခါမွာေတာ့ အရိပ္္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းသြားေလ့ ရွိသည္ထင္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ မီးအတြက္ ကိုကို႔မ်က္၀န္းမွာ ေတြ႔ရသည္က မွိဳင္းညိွဳ႔ညိွဳ႔ ဂရုဏာေရာင္ ဟု မီးေျပာေတာ့ ကိုကို က ရွက္ရယ္ရယ္ကာ “ရိုက္ခ်င္ေနတာပါ။” ဟု စေနာက္တတ္ျပန္ပါသည္။ “ရိုက္ဖို႔ဆို အျမဲ တက္ၾကြေနတာပဲ ကိုကို ကေတာ့။” ဟု မူႏြဲ႔စြာ ဆိုမိရင္း၊ တကယ္ အံ့ၾသခဲ့ရတာလည္း အခါခါပင္။ ကိုကို႔ ကို စိတ္ေကာက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မီးဘာသာရစ္ရင္း ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ မဆို မီး မ်က္ရည္က်မွာကို မလိုခ်င္တတ္ေသာ၊ chatting မွာ စကားေျပာရင္း မ်က္ရည္က်ေသာ sticker ေလးျပလွွ်င္ပင္ မခံစားတတ္နိုင္ေသာ ကိုကို သည္ ရိုက္သည့္အခ်ိ္န္မွာေတာ့ တကယ္ညွာတာမွဳ ကင္းသေယာင္ပင္။ crying sticker ေလးေတြအား “အါ့ငိုတဲ့ပံုေလးေတြ သိပ္မသံုးပါနဲ႔ကြာ၊ ျမင္တိုင္း ညည္းတကယ္ငိုေနသလို ခံစားရတယ္။” ဟု ေျပာတတ္ေသာ ကိုကို အား၊ ရိုက္ေနတုန္း နည္းနည္းေလးေတာင္ မသနားသလိုပဲေနာ္ဟု မီး ေမးေတာ့ “ဟုတ္တယ္ ရိုက္ေနတုန္း တကယ္ကို သနားတဲ့စိတ္မေပၚေနဘူး။ ညည္း ကို လုပ္ထားတဲ့ အျပစ္အတြက္ ဘယ္လိုခံရမလဲ မွတ္မိေနေအာင္ ဆံုးမခ်င္တဲ့စိတ္ပဲ ရွိတယ္။ ျပီးေတာ့ အခ်က္ရည္ျပည့္သြားရင္လည္း ျပန္ရိုက္ခ်င္လာျပန္ေရာ” ဟု ကိုကို ေျဖသည္။ အင္းးးး အခုလည္း ထပ္မ်ားရိုက္ခ်င္ေနအုန္းမလား ကိုကို ဟု။ ေတြးမိေတာ့ လူက အလန္႔တၾကား ျဖစ္တာ လွဳပ္ရွားသြားရင္း၊ တမ္းတမွဳ တစ္ခုက ရင္ထဲ စီးေမ်ာသြားခဲ့ပါသည္။ ကိုကို႔ ေဖးမမွဳျဖင့္ ကိုကို႔ေဘးမွာ ထိုင္မိခ်ိန္မွာေတာ့ မီးသည္ တကယ့္ ကို နာခံတတ္ေသာ မိန္းမငယ္ေလးသာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ နဖူးဆံစကို လက္ျဖင့္ သက္တင္ေပးရင္း၊ ဖြဖြညင္သာ တင္လာေပးေသာ ကိုကို႔အနမ္းပြင့္မ်ားသည္ မီးကို ရွိဳက္ငိုနိုင္ေအာင္ နူးညံ႔လွပါသည္။ “ေနာက္ မဆိုးနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ ေျပာစကား နားေထာင္ေတာ့။ လိမ္မာေတာ့ေနာ္။” ဟု ကိုကို ေခ်ာ့လာေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” ဟု ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ဆိုမိရင္း၊ ေျပာင္းလဲလာေနေသာ ကိုယ္တြင္းဓာတုစြမ္းအင္ ကို ဘာသာခံစားမိျပန္တာမို႔ ရွက္လန္႔တျခားျဖင့္ ကိုကို႔ လက္ေမာင္းၾကား ေခါင္း၀ွက္ကာပုန္းမိျပန္ပါသည္။ မီး၏ ကိုယ္စိတ္အေျပာင္းအလဲ ကို အျမဲတမ္းနီးပါးသိတတ္ခဲ့ေသာ ကိုကို သည္၊ အခုလည္း သိသလိုပင္ မီး ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း အသက္ရူသံက ျပင္းလြန္းလွပါသည္။ ေအးျမတိတ္ဆိတ္ေနေသာ ကားတြင္းပတ္၀န္းက်င္နွင့္ မသက္ဆိုင္စြာပင္၊ သက္ရွိလူသားႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ျဖင့့္ လွိဳက္ေမာေႏြးေထြးလို႔ ေနပါေတာ့သည္။ မီးကိုယ္မီး တည္ျငိမ္ေအာင္ထိန္းသိမ္းနိုင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုက႔ို ကို မွီႏြဲ႕လို႔ အရာအားလံုးက ျငိမ္းခ်မ္းေနသလိုပါပင္။ ခ်စ္ေသာမာစတာေတြ၏ ရင္ခြင္တြင္ခို၀င္ခြင့္ရတတ္ေသာ တျခား sub ေလးမ်ား ဘယ္လို ခံစားေနမလဲ မသိေပမယ့္၊ ပံုမွန္ထက္ အနည္းငယ္ျပည့္ျဖိဳးေသာ ကိုကို႔ ဘီယာဗိုက္ကို မွီႏြဲ႕ရသည့္အခါတိုင္း မီးခံစားရသည္က ၾကည္ႏူးျခင္းတ၀က္၊ လြမ္းေမာျခင္းတ၀က္ ေရာေနေသာ ခံစားမွဳသာ ျဖစ္ပါသည္။ အလိုလိုက္ခါ ဆံုးမကာျဖင့္ ဂရုစိုက္တတ္ေသာ ကိုက႔ို ဆီမွ ဘယ္တုန္းကမွ မီးမၾကားဘူးေသာ၊ မရဘူးေသာ အရာမွာ “ခ်စ္တယ္။” ဟူေသာစကားသာ ျဖစ္ေနျခင္းကေတာ့ မီး၏ကံတရားပါပင္။ အင္းး မာစတာေတြက မခ်စ္တတ္တဲ့ သူေတြမ်ားလားေတာ့ မီး မသိေတာ့ပါျပီ။ ျပန္သင့္သည့္ အခ်ိန္ထက္ ေက်ာ္လြန္လာေနျပီဟု ညႊန္ျပေနေသာ နာရီလက္တံေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ားက ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ခ်င္လာျပန္ပါသည္။ “ဂႏၶမာ နားကေနပဲ ကားငွားလိုက္မယ္ေနာ္။” ဟူေသာ ကိုကို႔ စကားသံသည္ နားထဲသို႔ သံေရပူအလား စီးဆင္းလာကာ၊ မီး၏ တည္ေဆာက္ဆဲ စိတ္အစဥ္ ကို တစ္စစီ ခ်ိဳးဖဲ့လိုက္ပါေလေတာ့သည္။ မီး မ်က္ႏွာရိပ္ ကို အျမဲ ကၽြမ္းက်င္စြာ ဖတ္တတ္ခဲ့ေသာ ကိုကိုသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္သြားပံုျဖင့္ “မီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ။” ဟု ေမးလာပါသည္။ “ဟင့္အင္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊” ဆိုေတာ့ “မဟုတ္ဘူး။ ညည္းတစ္ခုခု ျဖစ္သြားတယ္။ ငါသိတယ္၊ ဘာျဖစ္မွန္းသာ မသိတာ။” ဟု ကားကို ဂရုစိုက္ ေမာင္းရင္း မီး မ်က္ႏွာ ကို မလြတ္တမ္း ၾကည့္၍ ေမးလာျပန္ပါသည္။ “ငါျပန္မပို႔လို႔လား မီး” ဟု ေမးလာေသာ ကိုကို႔ ကို ေခါင္းခါအေျဖေပးရင္း၊ လမ္းပိတ္လွသည့္ ရန္ကုန္လမ္းေတြၾကား ႏွစ္ေယာက္အခ်ိ္န္ေတြကို ငဲ့ညာကာ အဆင္သင့္သလို ၾကိဳပို႔ေနၾကတာသည္လည္း နားလည္ျပီးသား ထံုးစံတစ္ခုျဖစ္ေနျပီးသားပင္။ ထိုနားလည္မွဳသည္ လြမ္းဆြတ္ေသာခံစားမွဳ၏ လႊမ္းမိုးမွဳေအာက္ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေၾကာင္းက်ိဳးျပျခင္းသည္လည္း အေ၀းထြက္ေျပးသြားပါေတာ့သည္။ ကားကို လမ္းေဘး အသာထိုးရပ္ရင္း မီးကို နားလည္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနေသာ ကိုကို အား အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သံလွ်က္တစ္ဖက္၊လွံတစ္ဖက္ ကိုင္ထားေသာ စိတ္ပုတ္လွသည့္ နတ္ဆိုးေလး တစ္ေယာက္ အျဖစ္သာ မီးကေတာ့ ျမင္ေယာင္ပါသည္။ တာ၀န္၀တၲရားေတြၾကား ျပန္သြားၾကရေတာ့မည့္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြသည္ မီးအတြက္ ပူေလာင္လြန္းသေလာက္ ေျခအစံုကလည္း ေလးလံလြန္းမွန္း ကိုကို မသိျမင္ခဲ့ျပီလားေလ။ ကိုကို မပါေသာ အျပန္လမ္းေတြက မီး အတြက္ေတာ့ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္မိုက္ေသာ ေၾကာက္စရာ လမ္းဆိုးေတြဆိုတာ ကိိုကို မသိတတ္ေတာ့ျပီလားေလ။ မီး၏ လွဳပ္ခတ္ျခင္းနွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ၊ ထံုးစံမပ်က္ ျငိမ္သက္တည္ျငိမ္တတ္ေသာ ကိုကို ကိုၾကည့္ရင္း၊ မနာလိုစြာ ၀မ္းနည္းရသည္ကလည္း အခါခါပင္။ ဒီ ကြာဟမွဳေတြသည္ ကိုကို႔ရဲ့ ခ်စ္ျခင္းမဲ့ဇံုေၾကာင့္ မ်ားလားဟု ေတြးမိျပန္ေတာ့ မ်က္ရည္မိုးက အညွိဳးတၾကီး ရြာျပန္ပါေတာ့သည္။ Sub တစ္ေယာက္သည္ ခ်စ္ျခင္းေတြကို မပိုင္ဆိုင္သင့္ဘူး ဆိုလွ်င္ေတာ့ျဖင့္ မီး၏ဆုေတာင္းမ်ားက ကိုေ၀လ သီခ်င္းထဲက လို “မင္းနွလံုးသားနဲ႔ အနီးနားတ၀ိုက္ေတာ့ အျမဲတမ္းရွိခ်င္တယ္။ ေတာင္းခဲ့ဖူးသမွ် ဆုေတာင္းမ်ားအနက္ ဒီတစ္ခုေတာ့ ျပည့္ခ်င္တယ္။” ဟူ၍သာ ……။  ။